Iemand
Iemand
#15. Schone jongen
We plaatsten hem in de schoonmaakgroep. Een speciale club met ‘laag zelfbeeld’ als gemeenschappelijke trek. Een genootschap van notoire vloerkijkers, van nooit-goedemorgenzeggers, van mag-ik-nu-weer-terug-in-mijn-schulp-wensers. Een bleu groepje dat onder leiding van de onovertroffen Fatimah ons eigen gebouw tackelde, bij wijze van leerproject. Dat groepje had ook vrouwelijke leden. Die wierpen wel eens verstolen blikken op hun eigenste privé-Clooney, maar toenadering werd er nooit gezocht. Net zo min als vice versa.
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
Schone jongen
Hij keek alleen maar naar de grond. Alsof dat zijn hele
wereld was. Alsof daarbuiten niets bestond. Dalibor en
de vloer, het was een onverbrekelijk pact. Of je hem
nou aansprak of niet, nooit richtte hij zijn blik op je. En het
vreemdste van alles was nog wel dat hij helemaal niets had
om zich over te schamen. Er was geen meisje, geen vrouw, die
niet wenste dat hij zijn ogen op haar zou richten. Want Dalibor
was knap. George Clooney-knap. Voor zover je dat kon zien
natuurlijk, bij iemand die je nooit aankeek.
We plaatsten hem in de schoonmaakgroep. Een speciale
club met ‘laag zelfbeeld’ als gemeenschappelijke trek. Een
genootschap van notoire vloerkijkers, van nooit-goedemorgenzeggers,
van mag-ik-nu-weer-terug-in-mijn-schulp-wensers.
Een bleu groepje dat onder leiding van de onovertroffen
Fatimah ons eigen gebouw tackelde, bij wijze van leerproject.
Dat groepje had ook vrouwelijke leden. Die wierpen wel
eens verstolen blikken op hun eigenste privé-Clooney, maar
toenadering werd er nooit gezocht. Net zo min als vice versa.
Fatimah intussen, moeder van vier volwassen zonen, deed alsof
ze niets merkte en navigeerde haar groepje vaardig door de
chemische én sociale obstakels in schoonmaakland.
‘Slecht nieuws, Dalibor’ zei ze bijvoorbeeld monter, ‘je bent
niet onzichtbaar. Dus: klop aan als je ergens binnen moet.
En vraag netjes of het uitkomt.’
Op gezette tijden moest Dalibor ook in mijn kantoortje zijn.
Voor mij waren dat kleine momentopnames die, als je ze achter
elkaar zou plakken en als een film zou afdraaien, een prachtig
verhaal vertelden. Zo’n filmpje als van een bloem die zich
razendsnel opricht zodra de zon erop valt.
In het echt ging het natuurlijk veel langzamer. In het begin
zei Dalibor niets en keek hij nog geen moment op. Wat later
mompelde hij iets onverstaanbaars tegen de vloer.
Maar uiteindelijk begon hij goedemorgen te zeggen, en op
het allerlaatst hief hij zowaar zijn blik tot kniehoogte op.
En verdomd, hij leek écht op Clooney.
Het ging zo goed met hem, dat hij werd gedetacheerd
op een school. Daar droegen ze hem algauw op handen,
want zo schoon als hij het er kreeg, was het reguliere
schoonmaakbedrijven nog nooit gelukt. En niet eens alleen
de vloer, al was die nog steeds zijn beste vriend. Schoolborden,
wastafels, ramen, bureaus: als Dalibor zijn blik op ze richtte,
begonnen ze bij wijze van spreken al te glimmen.
Net als meisjes zouden doen, als hij ze maar zou durven
aankijken.