Iemand
Iemand
#14. Omweg
Een tijdlang heb ik het opgegeven. Totdat de stadscamping bij ons aanklopte voor een dagelijks schoonmaakploegje, en ik zag dat het vlakbij Trisha’s woonadres was. De volgende keer dat ik haar zag, vroeg ik langs mijn neus weg of ze die camping soms kende. Ze werd meteen enthousiast.
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
Omweg
Trisha droeg altijd zo’n opgepofte jas. Met dons vanbinnen
en roze glansstof vanbuiten. Als ze ‘m aantrok, deed ze
dat altijd met een behaaglijk gezicht, wat eruitzag alsof
ze eindelijk was waar ze wilde wezen: thuis.
Beschermd zijn, dat was belangrijk voor Trisha. In een veilige
omgeving verkeren, weg van de dreiging die de buitenwereld op
haar uitoefende. De wereld was haar vijand, de wereld had haar in
de steek gelaten. Maar binnen de SW was ze op haar gemak.
Met reguliere bedrijven had ze slechte ervaringen achter de rug.
Ze voelde zich als oud vuil op straat gezet. Ik hoefde maar te
begínnen over ‘naar buiten gaan’, zoals we dat noemen, of ze
sloeg onbeheersbaar in de paniek. Ze kon niet, ze wilde niet, ga
weg, laat me met rust, waarom kan het niet zo blijven als het is?
Het gaat toch goed, zo?
En als ik haar dan haar zachte pofjas zag aantrekken om naar
huis te gaan, dacht ook ik: ja, waarom eigenlijk? Ze heeft het nu
toch goed?
Een tijdlang heb ik het opgegeven. Totdat de stadscamping bij
ons aanklopte voor een dagelijks schoonmaakploegje, en ik zag
dat het vlakbij Trisha’s woonadres was.
De volgende keer dat ik haar zag, vroeg ik langs mijn neus weg
of ze die camping soms kende. Ze werd meteen enthousiast.
‘Daar speelde ik vroeger altijd!’ ‘s Zomers balde ze er met
campingkinderen, ‘s winters ging ze er met haar broertjes sleeën
en met Oud en Nieuw stak haar vader er vuurwerk af...
Toen ik zei dat ze er kon gaan werken, knikte ze dan ook bijna
ja. Maar ze schrok direct weer terug. Pas toen ik vertelde dat er
vanuit hier een pendelbusje naartoe zou gaan rijden, stemde ze
aarzelend toe.
Dat betekende nogal een omweg voor haar, want de camping
was veel dichter bij haar huis dan het SW-bedrijf. Maar ja, zo
voelde het nu eenmaal veiliger. Minder als een gang de boze
buitenwereld in.
Na een paar weken vroeg de camping om nog meer SW-mensen.
Die pasten niet allemaal in het busje, en toen is Trisha gevraagd
om op eigen gelegenheid naar de camping te gaan. En zowaar,
ze zei ja. Want inmiddels deed ze er geen schoonmaakwerk
meer. Ze werkte nu in de campingwinkel en haar zelfvertrouwen
groeide navenant.
Trisha’s grote avontuur stopte niet toen de zomer afliep.
De campingbaas, heel tevreden, nam haar in vaste dienst. En zo
heeft Trisha uiteindelijk toch haar eigen plekje in de buitenwereld
gevonden. Via een omweggetje, maar toch.