Iemand
Iemand
#13. Iemand
Ineens was hij er weer. Zomaar vanuit het grijze niets kwam hij mijn werkvloer opgelopen. Ik herkende hem nauwelijks. Zijn haar was nog steeds vaal en het verschil tussen bonte was en witte was had hij nog altijd niet geleerd, maar verder was alles anders. Kwiek loopje. Doelbewuste blik. Een steekmapje met uitgeprint papierwerk pront onder de arm. Of ik even tijd had, wilde hij weten.
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
Iemand
Zelfs als ie er wél was, was ie er niet. Jan. Grijzer dan
hij heb ik ze zelden gezien. Z’n haar had een vage,
nondescripte kleur. Z’n kleren zagen er steevast uit
alsof ze verkeerd werden gewassen, wit en bont door elkaar,
uiteindelijk alles grauw. Maar daar lag het allemaal niet eens
aan. Dat grijze van hem, dat zat van binnen.
Jan ging totaal op in de achtergrond. Stilletjes voorovergebogen
zat ie z’n doosjes te vouwen. Hij zat midden tussen de mensen
maar maakte er geen deel van uit. De groep vouwde zich
naadloos om hem heen. Voetbalwedstrijden werden besproken
zonder zijn inbreng, en als er een grapje werd gemaakt keek
niemand of hij ook meelachte.
Als zijn werkleider had ik een tijdlang echt mijn best gedaan.
Geprobeerd hem tot andere taken te verleiden dan alleen dat
doosjes vouwen. Maar altijd stuitte dat op een muur van ‘laat
mij maar’ en ‘ik kan toch verder niks’. Nou, en toen wist ik het
ook niet meer. Last gaf hij niet, dus liet ik het maar gaan. En zo
werd Jan ook voor mij een grijs stuk achtergrond. Iemand die
niemand was.
Jan was geen prater. Dus toen hem vanuit het bedrijf een
gesprekstraining werd aangeboden, had ik er weinig fiducie in.
Niet lang daarna vertrok hij van mijn afdeling.
Zonder een gat na te laten. Hoe herinner je je een niemand?
Ik vergat hem akelig snel.
Maar toen ineens was hij er weer. Zomaar vanuit het grijze
niets kwam hij mijn werkvloer opgelopen. Ik herkende hem
nauwelijks. Zijn haar was nog steeds vaal en het verschil tussen
bonte was en witte was had hij nog altijd niet geleerd, maar
verder was alles anders. Kwiek loopje. Doelbewuste blik.
Een steekmapje met uitgeprint papierwerk pront onder de arm.
Of ik even tijd had, wilde hij weten. Er was iets in mijn
urenopgaaf dat verduidelijking behoefde…
Achteraf gezien had ik het misschien kunnen weten. De manier
waarop hij zijn doosjes vouwde. Nooit een frommelhoekje.
Elk vouwtje haarfijn gelegd. Dit was een nauwgezet man.
Wist ie zelf ook niet. Maar dat pareltje hadden ze dus uit al die
grijsheid opgediept. Dat precieze, dat exacte.
En nu liep hij samen met mij de opgaaf van mijn afdeling door.
Competent en precies. Alsof het de normaalste zaak van de
wereld was. Er was geen slordigheidje dat aan zijn aandacht
ontsnapte.
Jan was iemand geworden. Haarscherp afgetekend tegen de
grijze achtergrond.