Iemand
Iemand
#10. Stuur maar op
‘Helemaal vooraan? Klopt dat wel, meneer?’ Ja hoor, knikte ik, het klopte. Ze hadden het verdiend, want vandaag kregen ze hun diploma. Vandaag konden ze zeggen dat ze Arbeidsmarkt gekwalificeerd Assistent waren, en dat ze een concreet vak hadden geleerd: postbezorging. Het was bijna tijd om te beginnen. Ik telde de koppies op de voorste rij. Iedereen was er... behalve één.
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
Stuur maar op
Allemaal zagen ze er extra netjes uit. Haren mooi in gelmodel,
nieuwe bloesjes die nog moesten wennen aan
het echte leven. Ik glimlachte bij mezelf en wees ze hun
plek op de voorste rij.
Zelfs de grootste lefgozertjes waren onder de indruk.
‘Helemaal vooraan? Klopt dat wel, meneer?’
Ja hoor, knikte ik, het klopte. Ze hadden het verdiend, want
vandaag kregen ze hun diploma. Vandaag konden ze zeggen dat
ze Arbeidsmarkt gekwalificeerd Assistent waren, en dat ze een
concreet vak hadden geleerd: postbezorging.
Het was bijna tijd om te beginnen. Ik telde de koppies op de
voorste rij. Iedereen was er... behalve één.
Abdel. Degene op wie ik misschien wel het allertrotst was.
Een heel stille jongen, die maar het liefst onopgemerkt bleef.
Als het niet hoefde, zei hij niets - en van hemzelf hoefde het nooit.
Toch was er één ding waarin hij zich onderscheidde: zijn liefde
voor cijfers en getallen. Mensen, daar kon hij niets mee, maar
postcodes en huisnummers waren vanaf dag één zijn grootste
vrienden. Groot was dan ook zijn schrik toen bleek dat hij zich
voor de module ‘Goed werknemerschap’ moest oefenen in
sociale vaardigheden.
‘Stel nou dat je bij iemand moet aanbellen, Abdel...’
Het was duidelijk dat hij nooit verder had gedacht dan zo’n fijne
brievenbus met huisnummer, die nergens anders om vroeg dan
een poststuk met precies datzelfde nummer.
‘Maar stel dat je per ongeluk een brief verkeerd hebt bezorgd, dan
moet je die toch terugvragen...’
Abdels gezicht sprak boekdelen. Een brief verkeerd bezorgen?
Dat zou hém nooit overkomen!
‘Goed, maar wat als de brievenbus te klein is voor het poststuk?’
Abdel zei een tijdlang niets. Maar uiteindelijk kwam het, heel
zacht: ‘Dan bel ik aan.’
Een groot spreker zou Abdel wel nooit worden. Maar hij leerde de
basics. En de praktijkopleiding rondde hij met gemak af; hij was
klaar om de wereld in te gaan.
Tot hij hoorde van de diploma-uitreiking. En begreep dat hij naar
voren geroepen zou worden, terwijl tientallen ogen toekeken.
Zijn gezicht betrok. Hij schudde zijn hoofd.
‘Maar je wilt toch je diploma, Abdel?’
Hij dacht even na. En klaarde ineens op: ‘Stuur maar op, meneer!’
Het werd tijd om te beginnen, maar Abdel was er nog steeds
niet. Verdikkeme, zou hij het dan toch laten afweten? Toen
klonk naast mij zijn stem, zacht en onzeker. ‘Helemaal vooraan,
meneer?’ Opgelucht draaide ik me om. ‘Ja, Abdel. Dat heb je
verdiend!’.