Iemand
Iemand
#08. Temperamentje
De hartelijke, behulpzame Tanya werd een blazende kat. Neem van mij aan, dat was een indrukwekkende vertoning. En als je er wat van zei, dan was het: ‘O, is het hier verboden om iemand te helpen dan?’ Precies hierom had ze nog geen enkele baan kunnen houden. En ook bij ons was ze steeds moeilijker te handhaven. Ze kweekte onrust. Haar collega’s werden er ziek van. Ik moest iets doen.
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
Temperamentje
Tanya. Zelfs haar naam was eigenwijs.
‘Waarom een y, Tanya?’
Kin omhoog, felle blik: ‘Waarom een j?’
Temperamentje, dus. Ze bracht leven. Ze bracht schwung.
Ze wilde graag behulpzaam zijn, en ze was heel hartelijk.
Soms bracht ze zomaar iets lekkers voor iedereen mee.
‘Ben je jarig, Tanya?’
Kin omhoog, felle blik: ‘Moet je jarig zijn om te trakteren dan?’
Dat temperamentje dus. Ik hield daar wel van, en de meeste
van haar collega’s ook. In het begin tenminste. Want al snel
bleek dat de medaille een keerzijde had. Tanya Temperamentje
kreeg soms heftige trekjes. Die behulpzaamheid van haar kon
zomaar omslaan in bemoeizucht. Tig keer per dag hing ze over
de schouders van haar collega’s.
‘Nee gek, dat moet je zó doen!’
‘Maar op deze manier gaat het toch ook?’
‘Nee, je moet het zó doen. Dat zie je toch zelf ook wel?’
Bleef het collegaatje tegensputteren, tja, dan ging het mis.
Het temperamentje werd een Temperament. De hartelijke,
behulpzame Tanya werd een blazende kat. Neem van mij aan,
dat was een indrukwekkende vertoning. En als je er wat van zei,
dan was het: ‘O, is het hier verboden om iemand te helpen dan?’
Precies hierom had ze nog geen enkele baan kunnen houden.
En ook bij ons was ze steeds moeilijker te handhaven.
Ze kweekte onrust. Haar collega’s werden er ziek van. Ik moest
iets doen.
Nou, dat was niet gemakkelijk. Probeer maar eens iemand die
alles beter weet te vertellen dat ze iets niet goed doet. Ik nodigde
haar uit voor een bakkie, mét iets lekkers erbij. En daarbij trok
ik demonstratief - hartje zomer - een paar dikke handschoenen
aan. Ik ken mijn spreekwoorden: geen katje om zonder...
Tanya lachte zoals alleen Tanya dat kan. Toen vroeg ze waarom.
Nou, vanwege dat spreekwoord dus.
Kin, blik, het hele arsenaal. ‘Wie, ik?’
Toch, het was een opening. Zelf wist ze ergens ook wel dat er
iets mis was. Dus zijn we gaan oefenen. Eerst onderling, toen
op de werkvloer. Ons codewoord: ‘handschoen’. Ook ging ze op
een agressietraining. Nee, niet om dat temperamentje kwijt te
raken! Om de scherpe kantjes eraf te slijpen.
Het ging langzaam, maar het ging. Eerst bij ons, op de
werkvloer. En ook nu, in haar nieuwe loopbaan.
Ik ben laatst op haar huidige werkplek wezen kijken. En ja hoor,
daar was ze dan. Tanya Temperamentje, Onderwijsassistent.
Ze stond net over de schouder van een leerling gebogen.
‘Hm, ja, dat kán je zo doen,’ zei ze behulpzaam. ‘Maar als je het
nou eens zó probeerde?’