Iemand
Iemand
#06. In z'n achteruit
Ties kreeg een indicatie, plus urgentie van de gemeente. We vonden een garantiebaan voor hem, waarin hij het hartstikke goed deed. ‘Een gouden vent,’ zei zijn baas. Ties verdiende er niet meer dan een minimumloontje, maar blaakte van hervonden zelfrespect. Maar een maandje later zat hij toch weer bij me. Baan kwijt, loon kwijt, en weer de bijstand in. Hij schaamde zich blind, wilde er eerst niet over praten. Pas na lang aandringen zei hij: ‘Ik had hem per ongeluk in z’n achteruit gezet.’
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
In z'n achteruit
Ties was nou echt wat je noemt een trotse man.
Niet rijkeluis-trots, met zijden dassen en duur gecoiffeerd
haar, maar armeluis-trots, met een strakgestreken vouw
in zijn versleten spijkerbroek. Als je lang in de bijstand zit, heb
je niet zomaar geld voor nieuwe kleren. Laat staan geld om een
boete te betalen. En dat laatste, dat werd dus een probleem.
Maar eerst het goede nieuws. Ties kreeg een indicatie, plus
urgentie van de gemeente. We vonden een garantiebaan voor
hem, waarin hij het hartstikke goed deed. ‘Een gouden vent,’
zei zijn baas.
Ties verdiende er niet meer dan een minimumloontje, maar
blaakte van hervonden zelfrespect. Ik weet nog dat ik dacht:
straks heeft hij die vouw in z’n broek niet meer nodig.
Dan staat ie uit zichzelf rechtop.
Maar een maandje later zat hij toch weer bij me. Baan kwijt,
loon kwijt, en weer de bijstand in. Hij schaamde zich blind,
wilde er eerst niet over praten. Pas na lang aandringen zei hij:
‘Ik had hem per ongeluk in z’n achteruit gezet.’ Daarna kwam
de rest van het verhaal. Een tijdje terug had hij van een vriend
een auto geleend om een nieuwe tweedehands ijskast op te
halen. Die auto was een automaat, en dat was hij niet gewend.
In plaats van in z’n vooruit had hij hem achteruit gezet, bam!
een scooter onderuit. Geen serieuze gewonden gelukkig,
maar wel een dikke boete. En tja, hij had dus net die ijskast
gekocht. Lang verhaal kort, de boete bleef liggen, het bedrag
liep op, betalen werd steeds moeilijker. Totdat hij, vlak voor de
verlenging van zijn contract, twee weken moest zitten.
Dág contract. Ties had dus zijn loopbaan, net als die auto,
onbedoeld in z’n achteruit gezet.
Een baan met behoud van uitkering, meer zat er nu niet
meer in. Een mindere man had wellicht de handdoek in de
ring gegooid; zo niet Ties. Hij ging er weer voor 200 procent
in, en het duurde niet lang of ook zijn nieuwe baas kwam
tot de ontdekking wat voor een gouden vent hij in de schoot
geworpen had gekregen. Gisteren zag ik Ties voor het laatst.
Op z’n werk, in het statige herenhuis dat hij op dat moment
aan het verbouwen was. Trots vertelde hij dat hij een vast
dienstverband kreeg. Onwillekeurig keek ik naar zijn
timmerbroek. Misschien dat daar ook ooit een vouw in had
gezeten, maar nee, nu niet meer. Ties stond vol gas in
z’n vooruit.