Iemand
Iemand
#01. De nieuwe
Op een dag was ze er, de nieuwe. Wilma: groot, luid en goedlachs. Het hart op de tong. Een bruisende spraakwaterval. En uitgerekend haar zetten ze naast Milan, de stilste van allemaal.
'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.
De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.
De nieuwe
Een nieuwe, dat heeft altijd weer iets spannends.
Onder de oudgedienden wordt geloerd, gefluisterd,
beoordeeld. Wat moet die hier? of: Hé, die lijkt me wel
leuk - iedereen reageert weer anders. Maar reageren doen ze
allemaal. Behalve Milan. Die had aan zijn eigen particuliere
binnenwereldje genoeg. Hij kwam binnen, stiefelde naar z’n
plek, sloeg aan het inpakken, en dat was het. Daarom zagen
we hem ook als de prototypische bewoner van het autistische
spectrum.
En toen kwam de nieuwe. Wilma, groot, luid en goedlachs.
Met van die open kijkers, zo van de wereld is geweldig en alles
is leuk. Het hart op de tong, altijd iedereen alles vertellen,
zonder zich af te vragen of de ander daarop zit te wachten.
Een bruisende spraakwaterval. En haar zette de werkleider
uitgerekend naast Milan. De drukste naast de stilste.
‘Hallo, ik ben Wilma, wat gezellig!,’ riep ze meteen. ‘Ik ben
nieuw. Maar dat begreep je waarschijnlijk al. Hoe lang werk
jij hier al?’
Het hoekje van Milan zou nooit meer stil worden. Een probleem
leek hij het overigens niet te vinden. Hij vertoefde als altijd
in zijn eigen wereldje. Wilma’s woordenstroom negeerde hij
volkomen, alsof hij een soort force field om zich heen had
opgetrokken waar alles op afketste.
Wilma op haar beurt vond dat helemaal niet erg. Ondanks het
voortdurende gebrek aan antwoord kletste ze vrolijk door.
En als haar werd gevraagd of ze het wel naar haar zin had
naast die stille, zei ze meteen: ‘Ja, hoor! Gezellig.’
En zowaar, die onverwoestbare opgewektheid had tot effect dat
Milans force field haarscheurtjes begon te vertonen. Op een dag
zei Milan iets tegen haar terug. Eerst een enkel woordje.
Later een zinnetje. Het begon potdorie op een conversatie te
lijken. Milan communiceerde.
‘Ik viel steil achterover,’ zegt de werkleider nu. ‘Maar ik dacht
ook: dit moet ik me niet laten ontglippen.’
Hij begon in de buurt van het wonderlijke stel rond te hangen,
eerst terloops, maar steeds nadrukkelijker. En voor het eerst
ontstond er ook tussen Milan en hém contact.
Inmiddels weten we: Milan is geen autist. Er zat
kindermishandeling achter. Hij is in therapie gegaan, en wij
zijn tot de conclusie gekomen dat hij klaar is voor uitdagender
werk. En dat alles dankzij die nieuwe. Dankzij Wilma, de
onverbeterlijke kwek.
Haar reactie? ‘Jee Milan, wat leuk voor je zeg! Dat gaat vast
toppie worden! Kijk je ernaar uit?’
Een man van veel woorden zal Milan nooit worden. Maar zijn
‘Ja’ zei meer dan genoeg.